Het mannetjessysteem

Voor sommige dingen zou je 50 jaar geleden niet betaald hebben, maar nu wil iedereen er veel geld voor uitgeven. Een van die dingen is een buitendouche. Vroeger werden onze ouders (red: lees hier Ruud zijn ouders, Ruud weet niet hoe het er in het Noorden van Brabant aan toe ging) met koud water overgoten in een teil in de tuin. Daar is dus de buitendouche voor in de plaats gekomen, gewoon omdat het kan. En om een Balinees te citeren: everything is possible in Bali (als je er maar geld voor hebt).

Dit brengt mij op een van mijn grootste facinaties van dit eiland. Het systeem van mannetjes. Bij elk punt waar veel toeristen komen staan mannetjes. Zo ook bij aankomst van onze veerboot uit Java naar Bali. Zoals wij het altijd zeggen, jij hoeft de mannetjes niet te vinden, de mannetjes vinden jou. Meteen bij aankomst in Bali hadden we al een taxichauffeur geregeld. Zonder al te veel moeite hadden we de prijs voor de taxirit al met de helft gereduceerd. (Ruud dacht af te dingen door met de helft in te zetten, echter de chauffeur was meteen akkoord).

De taxichauffeur sprak weinig Engels, maar dat werd nog geen 100 meter verder meteen opgelost toen zijn friend instapte. Iedereen hier is friend of familie overigens. Zijn friend stond al 'uren op de bus te wachten' dus reed mee. Iedereen is hier heel aardig en we kregen meteen alle informatie over het snorkelen bij zijn organisatie. Het was goedkoper dan bij het hotel (waar je echt veel commissie betaalt) dus we hoefden hem alleen een sms te sturen en het snorkelen was geregeld. En inderdaad zo geschiedde en de volgende dag gingen we snorkelen bij Menjangan island. Dit is een prachtige verticale wand van 30 meter diep in het water waarop kleurrijk koraal groeit.

Op de ochtend dat we gaan snorkelen zitten we aan het ontbijt in ons al even mooie hotel. Hier worden we aangesproken door een mannetje in oberkostuum. We herkennen hem al snel als niet zijnde ober, omdat hij groter van stuk is, geen naambordje draagt en niet vraagt of hij onze borden mag weg pakken. Hij zegt dat vandaag zijn laatste dag is, maar dat hij dan op kantoor voor een taxifirma gaat werken. Het gebruikelijke ritueel volgt: where are you going? I can take you there ... Dan noemt hij een prijs die veel te hoog ligt (na een paar taxiritten krijg je wel een gevoel bij een hoge ritprijs (lees normaal en nog steeds goedkoop) We gaan hier niet op in, maar krijgen wel zijn kaartje. Na het snorkelen krijgen we een sms van ons eerste mannetje (van het snorkelen), of we de volgende dag nog vervoer nodig hebben. Dat willen we wel, dus we regelen een taxi naar onze volgende bestemming (Lovina) op ongeveer een uur rijden en voor een betere prijs dan bij de ober.

Omdat Hanneke verbrand is bij het snorkelen kan ze haar rugzak niet dragen, maar precies een kwartier voor vertrek staat er een mannetje klaar om onze rugzakken naar de receptie te brengen met een karretje (waarop Hanneke nog zegt: hoe weet hij dat?) In de taxi zeg ik nog: hey deze chauffeur lijkt verrassend veel op onze (nep)ober. Maar we besluiten dat dat echt toeval zou zijn. Gebruikelijke verhaal in de taxi: where are you going and can I be your driver. Nooit zonder echt aandringen hoor. Dat doen we nooit, want lokaal is alles even makkelijk en goedkoop te regelen. Maar altijd wel even een visitekaartje regelen. Bij het uitstappen zegt de taxichauffeur, waarvan de oplettende lezer inmiddels weet dat dit de (nep)ober is: "I can give you my card, but I believe you already have that." Waarop het kwartje echt bij ons valt en Hanneke uit roept: "you all know eachother!"

Geen enkel moment hebben we ons hier bekocht gevoeld en het mannetjessysteem is bewonderenswaardig. En wie een zeer goede prijs wil betalen voor een buitendouche, wil zeker de lokale economie wat stimuleren.

Vanochtend hebben we dolfijnen gezien, erg indrukwekkend, met een evenzozeer vergelijkbaar mannetjessysteem.  We worden om zes uur 's ochtends met een bootje opgehaald op het strand voor ons hotel. Een mannetje op een scooter overziet het geheel, knikt goedkeurend en rijdt er weer vandoor. De dolfijnen zijn prachtig; ze komen dichtbij de boten, maar lijken wel wat te schrikken als er tien motorboten op volle kracht naar ze toe racen. Om half acht worden we weer netjes voor de deur afgezet en kunnen we meteen aan het ontbijt. Ons mannetje voor morgen heeft zichzelf al geregeld, dus lekker rustig aan, heerlijk relaxen aan het zwembad.

Ps. Hanneke niet vragen naar de springmuizen.