Han'neke en u'u in Hawai'i

Hoe vaak krijg je nu de kans om een dag over te doen? Wij nog nooit. Maar dit jaar mochten we 4 Januari twee keer beleven, eerst op Fiji, en daarna op Hawaii. Als je het dan toch doet... 

De eerste 4 Januari begon in Nadi op het hoofdeiland van Fiji, vlakbij het vliegveld. Omdat we de Fiji-time niet helemaal vertrouwden, besloten we een hotel te nemen dat zo ongeveer op de startbaan lag. Om niets aan het toeval over te laten, plannen we de hele dag niets, en liggen lekker lui aan het zwembad tot onze vlucht gaat. Oorspronkelijk om 17.10 uur, verzet naar 18.20, volgens de website van het vliegveld om 23.10. U begrijpt; wij zijn wel een beetje klaar met Fiji-time. Als je de boel graag een beetje onder controle houdt, ben je na een dikke week loslaten doodop. Wij staan hier helemaal nergens meer van te kijken, zelfs niet als blijkt dat ze onze stoelnummers naast elkaar (na vier keer mailen met de servicedesk veiliggesteld, dachten wij...) weer terug in de tombola hebben gegooid en we toch lekker niet naast elkaar zitten. Prima, dan regelen we dat zelf wel. Voor het drie-jarige meisje dat tien rijen achter haar vader moest zitten vonden we het ook wat sneu, maar het is ieder voor zich in zulke situaties toch?  Na slechts een klein half uurtje Fiji-time vertraging, en onder begeleiding van het inmiddels verplichte afscheidnummertje stappen we in het vliegtuig richting... Samoa! Het hoe en waarom is ons nog steeds niet helemaal duidelijk; niemand verliet het vliegtuig, niemand kwam aan boord, maar de kerosine zal er wel lekker goedkoop zijn of zo. Na een klein uurtje aan de grond weer door, op naar bestemming Honolulu, waar we in het holst van de nacht aankomen voor onze tweede 4 Januari. 

De tweede 4 Januari ontdekken we Honolulu, met het befaamde -en vrij smalle- Waikiki Beach. Je kunt er je kont niet keren zonder bij iemand op z'n handdoekje te staan, wij snappen het niet helemaal en besluiten naar Diamond Head te wandelen, een oude krater vanwaar je prachtig uitzicht hebt over de kustlijn. Voor de volgende dag boeken we een tour rondom het eiland, waarbij we ook gaan snorkelen met zeeschildpadden. Of tenminste, dat belooft de brochure.  De gidsen zijn hier trouwens een attractie op zich. Het komt vast doordat ze erg afhankelijk zijn van fooien, maar ze praten de hele tijd, over van alles. Een van onze gidsen had een zelfgemaakte quiz met muziek uit films en series die opgenomen waren in Hawaii. We scoorden slechts twee punten. Verder moesten alle Hawaiiaanse woorden, plaatsnamen en uitdrukkingen herhaald worden door de hele bus (say it with me: 'aloha' 'mahalo'), wat Ruud ronduit weigerde, en Hanneke volhield tot aan 'Chinatown'. Ook werd bij iedere politie-auto de tune van Hawaii 5-0 aangezet. De eerste keer konden we er smakelijk om lachen, toen twee toeristen op een scooter werden aangehouden omdat dat blijkbaar niet mag in Amerika. Maar na de derde keer was de lol er wel een beetje af. Leerzaam zijn de tours trouwens wel. Wist u dat... Het Hawaiiaans maar een handjevol medeklinkers kent? Daarom klinkt alles zo ongeveer hetzelfde, zeker als het herhaald wordt door een groep makke toeristen. 

We zien die dag inderdaad zeeschildpadden en kunnen zelfs even rustig met ze snorkelen, totdat we overspoeld worden met drie andere busjes die hetzelfde programma hebben die dag. We eten de grootste zoetwatergarnalen ooit, leren vanalles over de planten en bloemen, die vrijwel allemaal geimporteerd zijn en we bezoeken de 'Dole' ananas-plantage, geen hoogtepunt voor hartgrondige anti-ananassers zoals wij. Het dole-hof was dan wel weer een hoogtepunt, jammer dat ze die woordspeling zelf niet kunnen maken.

De derde en alweer laatste dag op Oahu brengen we een bezoek aan Pearl Harbour. Voor de lezers die net als ik de historische kennis niet helemaal paraat meer hebben; hier heeft Japan in 1941 een verrassingsaanval gedaan op de Amerikaanse vloot. Aardig wat schepen en bemanningsleden zijn hierbij vergaan, en we bezoeken een monument dat gebouwd is bovenop een gezonken oorlogsschip. Je kunt het schip goed zien liggen, en er lekt nog olie uit. Indrukwekkend, en erg Amerikaans allemaal. 

We hebben het nooit zo bedacht, maar onze reis heeft toch een beetje een thema gekregen. Nee, niet ramptoerisme. Een thema met een luchtje, dat wel. Want diezelfde dag nog vliegen we door naar The Big Island, dat bekend staat om haar vulkanen! Ja, het is weer tijd voor zwavellucht.  We beginnen de dag hier niet met het weerbericht, maar met het lava-bericht. De vulkaan die hier aan het uitbarsten is, doet dat al sinds 1983, dus wat dat betreft niets nieuws. Alleen is de loop van de lavastroom eind vorig jaar nogal gewijzigd, en gaat nu recht op een dorpje af. Daarom was Hawaii eind 2014 even wereldnieuws. Geen nieuwe uitbarsting, wel een nieuwe lavastroom. De voorgaande 30 jaar ging de lava min of meer dezelfde kant uit; door het Nationaal Park de zee in. Die stroom ligt nu helemaal stil. We horen op de radio dat de actieve stroom 50 yards is opgeschoven. De rest is stabiel en heeft niet bewogen. Pfiew!

We blijken toch iets dichter bij de lava te zitten dan vooraf gedacht, en zo ongeveer aan de nood-route, voor als de lava-stroom de snelweg bereikt.  We zitten hier een paar nachtjes in onze allereerste airbnb. We hoeven maar een dorpje verder te rijden om de lavastroom te bekijken, die we vorig jaar nog op het nieuws bekeken. Bizar! Overal hangen borden 'we are staying' en 'we are not going anywhere'. Maar het hele dorpje is voorbereid op de lavastroom die wellicht nog dichterbij gaat komen. De electriciteitspalen zijn dik ingepakt, zodat ze niet verbranden in de lava. Het leger is uitgerukt, de evacuatieroutes zijn aangelegd en nu is het wachten. Wachten op iets dat misschien gaat komen, maar niemand weet wanneer. Voor nu is de lavastroom die het dorpje al bereikt had in ieder geval stilgevallen, we kunnen de uiteinden zien, en het huis waa​rvan alleen de garage nog overeind staat. Wat een natuurgeweld! Maar inmiddels bedreigt een andere aftakking het dorpje alweer. Jarenlang hebben toeristen op The Big Island lava in de oceaan kunnen zien stromen, maar dat zit er voor ons niet in op dit moment. De actieve stroom is veel te gevaarlijk en bovendien ligt deze op privegrondgebied. Maar de rode lava-gloed die we zien uit de krater na zonsondergang is al enorm indrukwekkend. Dit is het echte vulkaanwerk! Onze wereldreis bereikt wederom een hoogtepunt.

De volgende dag staat een uitgebreid bezoek gepland aan het Nationaal Park maar helaas... ook op wereldreis blijk je er niet aan te ontkomen; ik ben ziekig. Ik wijt het zelf aan de airco op het vliegveld op stand vriespunt, Ruud heeft sterke vermoedens dat de snotterige receptiedame bij ons eerste hotel op The Big Island de schuldige is. Of het komt toch door Ruuds nieuwe liefde; zijn Mustang convertible, waarmee we het eiland rondtouren, natuurlijk met het dak open. Ook op de snelweg. Hoe dan ook, we snotteren beiden en een lange wandeling in het Nationale Park zit er vandaag helaas niet in. Hopelijk morgen beter! 

Red. Een nieuwsuitzending brengt duidelijkheid; we zijn ten prooi gevallen aan een griepuitbraak op Hawaii. De volgende dag ligt Ruud ook in bed.