Zwemmen met dolfijnen

Iemand heeft me wel eens verteld dat ze alles bereikt had in het leven. Ze had gezwommen met dolfijnen namelijk. En ja, dan heb je jouw Rome gezien. Ik was daar niet zo van onder de indruk, en deze persoon eindigde al snel in mijn nee vakje. Als het nu de Humuhumunukunukuapaavis was geweest, a'la, maar dat was niet zo. Bij aankomst in Kailua, onze eindbestemming in Hawai'i betrapte ik me er zelf op toch op een 'zwemmen met de dolfijnen' trip gereserveerd te hebben. Was mijn leven nu compleet?

Laat ik beginnen bij het begin, in een flashback naar Fiji. Tijdens onze vijf uur durende bootreis van de Blue Lagoon naar het vasteland stond de documentaire Oceans van de BBC aan. Een natuurfilms ingesproken door een van onze all time favorieten Benedict Cumberbatch. De documentaire vertelde onder andere over de migratie van zeedieren door de stille oceaan. Hawaii speelt daarin een centrale rol, omdat de eilanden het enige leven zijn in een hele grote stille oceaan. Eigenlijk is er ook geen leven mogelijk op de grote vulkaanrots die 'the big island' heet, zij het niet dat Amerikanen importeren van zo ongeveer alles tot een kunst hebben verheven. De wateren van Hawaii zitten vol met plankton en trekt daarom enorm veel zeedieren aan. Dolfijnen, hamerhaaien, mantaroggen en  bultrugwalvissen overwinteren hier.

Overwinteren doen wij ook in Hawaii, en daarbij hoort helaas een griepje. Zoals Hanneke al meldde was ik een dag later aan de beurt. Gelukkig was Hanneke wat aan de beterende hand, na een dag in bed. De dag daarna besloten we vroeg op te staan om het Volcanoes National Park nog een keer te bezoeken en de plaats te bekijken waar de lava normaliter in de zee stroomt. Op zijn Amerikaans dan, dus 5 kilometer rijden, dan 100 meter lopen naar het uitzichtpunt, foto, foto en dan door. De energie was uit de beentjes. Mooi landschap, moet ik zeggen.

Tegen de middag begonnen we aan onze rit naar het noorden van het eiland, via Mauna Kea, de hoogste berg van de wereld, als je de zeespiegel even niet mee rekent. Ik was helemaal leeg na deze rit en kon alleen maar diep weggestopt onder de dekens liggen, in een prachtig hotel in Waimea. Gelukkig was Hanneke daar om het halve dorp te bellen of er eten bezorgd kon worden. Uiteindelijk zijn we gered, door de manager van de lokale Domino's, die ons hotel wel wist te liggen. Raar, want beroemdheden als  Jaqueline Kennedy (ook wel kendedie? in Brabant) hadden in dit hotel geslapen. Van ons bubbelbad knapten we weer wat op.

De volgende dag kort programma met fruitontbijt bij de Waipo valley en lunch bij het Kahuna "matata" strand. Op naar de laatste stop in Kailua, het Sheraton hotel. De naam klinkt luxer dan het is, al was de glijbaan in het zwembad zeker een pluspunt. Het personeel in het hotel kreeg het te dure restaurant toch wel vol, dus al snel kozen we voor het café op de hoek. Daar probeerden we een lokaal geheim cocktailrecept tegen de verkoudheid, de Rum Runner en Blueberry Lemonade. Waarschijnlijk was het een cultcocktail (zo slecht, dat hij eigenlijk goed was), want we bestelden tot vermaak van het Amerikaanse personeel een tweede. Bij het afrekenen werd ook over het hele terras geroepen dat de 'rum runner lemonade people' de rekening wilden. Wij vonden het zeer vermakelijk, daar heel weinig Amerikanen onze taal weten te plaatsen (meestal Duits, Zweeds en sporadisch Frans), dus dat we altijd als de verkeerde nationaliteit worden geduid. Er komen overigens heel weinig Nederlanders in Hawaii.

De volgende dag was een grote dag, we gingen in de avond snorkelen en duiken met manta rays. Deze labradors van de zee, zoals onze gids ze noemde, kunnen een spanwijdte van 7 a 8 meter bereiken. Zoek ze eens op op YouTube (of bekijk de serie oceans), echt indrukwekkend. Er leven grote groepen in Hawai'i en per toeval werd ontdekt dat ze enigszins geconditioneerd gedrag vertonen. Om een lang verhaal kort te maken komt plankton in het water af op licht in rustig water. Manta Rays eten graag plankton, dus iedere avond na zonsondergang komen de manta Rays dineren bij de lichten van het vliegveld. Slimme mensen hebben vervolgens nog meer lichten in het water geplaatst om ze beter te kunnen bekijken (en hun komst te verzekeren).

Hanneke maakte haar eerste nachtduik ooit en ging met een paar stenen op schoot, bij de lichten op de zeebodem zitten (met nog ongeveer 70 anderen). Ik kan je zeggen, tel daar nog een school vissen bij op en je hebt het voorprogramma van een groots onderwaterconcert. Ik hing met nog drie jongedames en een dikke man  aan een surfplank met lampjes er onder en kon het geheel van boven goed bekijken. Half uur, geen manta rays. Net op het moment dat het water koud begint te worden duikt er een manta ray op. Hij begint aan zijn feestmaal door koprollen te maken, vlak onder ons vlot (en boven Hanneke). Op 20 centimeter scheert de manta ray voorbij, om een nieuwe aanloop te nemen voor de volgende hap plankton. De meisjes gillen angstig, alsof One Direction zojuist zelf het onderwaterpodium heeft betreden. En dat is best moeilijk met een snorkel in je mond kan ik zeggen. De hele nacht droom ik nog van manta rays en de koude zee. Nog een interessant weetje: de manta's zijn te herkennen aan de stippen op hun buik, dus iedere manta heeft zijn eigen naam. Ben je de eerste die hem ontdekt, dan mag jij hem een naam geven. Dit heeft al geleid tot creatieve benamingen als Hooray en Darth Rayder. Ik zou mijn mantaray 'en Anita' hebben genoemd, maar dat mocht niet zo zijn.

De volgende dag mocht het dak van de cabrio dan eindelijk weer open, de Hawaiiaanse griep was definitief overwonnen. Tijd voor een ritje naar Captain Cook en Honaunau bay (two step). In Captain Cook is de gelijknamige ontdekker van onder andere Australië aan zijn einde gekomen, door toedoen van kannibalen. We hebben gesnorkeld en een stukje gewandeld, echter dat ging steeds minder vanwege een zwelling bij Hannekes knie, die op die dag echt zorgen ging baren. Naar de dokter de volgende dag.

En zo kwamen we bij de dag die ons leven zou veranderen. De dag dat we zwemmen met dolfijnentour gepland hadden. We zaten maar met zijn achten en de boot nam een rustige route. Eerst naar de favoriete ontbijtlocatie van de dolfijnen, toevallig dezelfde plek als de dinerlocatie van de manta's. Binnen nog geen minuut zwemt er een grote groep 'spinner dolphins' langs de boot. Snel het water in met de snorkel en al snel horen we ook de dolfijnen met elkaar praten. We zwemmen ze hand in hand tegemoet. We zien de dolfijnen denken, wat een kleffe bende en laten weer los. Het is prachtig, maar is mijn leven nu anders? Het antwoord laat nog even op zich wachten. Op de boot varen we verder om nog meer zeedieren te spotten.

We weten dat dat wel moet lukken, want we hebben al wat walvissen van ver weg gezien. We liggen alleen voor de kust en ineens duikt er een eenzame 'bottlenose' dolfijn op. Wat een geluk! Snel doe ik de flippers weer aan. Ineens een grote waterfontein en de kapitein van ons schip plast van schrik in haar broek. Nog geen twee meter voor het schip duikt een enorme bultrugwalvis op. Magnifiek! Dit zullen we van ons leven niet meer vergeten. We moeten nu in de boot blijven, want zwemmen met walvissen is vanwege hun bescherming verboden. Er zijn vier walvissen rond onze boot opgedoken die een enorme show weggeven. Op de horizon springt er zelfs een uit het water. Ik dacht dat dat alleen in Photoshop gebeurde (het gebeurt zo snel, dat het moeilijk is om vast te leggen). Het is nog niet over, vandaag is een geluksdag voor diegenen die op het water zitten. Er komen berichten over de radio over groepen hamerhaaien en er zijn weer manta rays gespot (overdag moeilijker te vinden). De manta rays zijn bij het 'cleaning station' waar ze vaker overdag rondhangen om door vissen te worden ontdaan van parasieten. Het echte toetje komt daarna pas, meer dan honderd dolfijnen zwemmen onder mij voorbij, zo ver het oog te reikt. Hanneke blijft voor de zekerheid in de boot en vraagt nog of ik hamerhaaien niet eng vind. Nee, want ik heb in alle 6 delen van oceans gezien dat ze geen mensen eten. Gelukkig zijn er geen hamerhaaien te bekennen. Maar heeft dit ons leven nou veranderd? Dat antwoord laat nog op zich wachten tot bij de dokter. Die kijkt namelijk heel bezorgd naar Hannekes been. De zwelling blijkt waarschijnlijk een streptokokkeninfectie. Gevoelige lezers moeten de volgende paragraaf even over slaan.

Juist ja, een bacterie, waarschijnlijk gebruik gemaakt van Hannekes verlaagde weerstand tijdens de griep en een wondje. Voorzichtig maakt de arts het wondje open en ik zie er veel vuil uit lopen als Hanneke hard op haar tanden moet bijten van de pijn. Er komt veel uit is het enige geruststellende dat ik kan zeggen. Gelukkig helpt het wel en het plekje ziet er nu al beter uit. Geluk bij een ongeluk in Hawaii, waar de medische zorg uitstekend is.

Hanneke krijgt nu antibiotica. En ze is verder niet ziek, ze heeft nergens last van. De dokter raadt ons wel aan een monster naar het lab van het ziekenhuis in Captain Cook te brengen. Zodoende staan we om vijf voor vijf in het lab van het ziekenhuis (vijf minuten voor sluitingstijd), waar we geholpen worden door een hele aardige laborante omdat de administratief assistente al naar huis is. Dit is ook nog eens een zeer bijzonder geval, omdat een niet Amerikaans monster maar sporadisch voor komt. Na 20 minuten lijkt het papierwerk geregeld.

Heeft dolfijnen zien mijn leven veranderd? Ik denk van niet. Een walvis die de boot bijna op slokt? Misschien. Op dezelfde dag met Hanneke naar de dokter? Ja, dat zeker wel. Je beseft je hoe relatief alles in het leven is en hoe fijn het is als iemand waar van je houdt beter wordt. Dolfijn.