Jingle Smells

Het Noorder-eiland ontvangt ons met miezer. Dat is geen warm welkom. Ruud manouvreert de camper door het Wellingtonse verkeer en de regen; hier rijden zowat net zoveel auto's op een snelweg als op het hele Zuider-eiland tesamen. Maar we komen veilig en wel aan op onze camping in een buitenwijk. We bedanken voor de suggestie van de receptiedame om met onze camper weer terug het drukke verkeer in de duiken om kerstlichtjes te gaan kijken (aan huizen ja, voor geld. Hartstikke populair met Kerstmis). Het is tijd om een planning te maken! Voor het Noorder-eiland hebben we maar krap een week, plus een paar dagen in Auckland. Maar dan is het kerst, en hebben we geen camper meer. De actie moet dus in een paar dagen gepropt worden. 

Bovenop ons verlanglijstje voor het Noordereiland staat de Tongariro Alpine Crossing. Van superlatieven zijn ze hier niet vies, en het is 'misschien wel de mooiste' dagwandeling van de wereld. Die mogen we niet missen. Het is wel een pittige tocht, lezen we, maar met de Milford Track nog vers in de beentjes mag dat geen probleem zijn. Het weer is dat mogelijk wel. Het blijft een beetje miezerig in Wellington, dus we checken het op internet. Maandag is de dag dat we de bergen in zouden moeten, volop zon, geen neerslag. We boeken een shuttle voor maandag (de naam zegt het eigenlijk al; de Tongariro crossing is geen rondje) en hebben zaterdag de hele dag de tijd om Wellington te bekijken. Met alweer weinig bescheidenheid; de mooiste kleine hoofdstad van de wereld. En de winderigste, schijnt, maar dat mag de pret niet drukken.

We leren over het Maori verleden in het museum, we rijden in de kabeltram, bezoeken het observatorium en eten zeer matige sate bij het beste Maleisische restaurant van Wellington. Tot zover ons vertrouwen in de Lonely Planet. De volgende dag rijden we rustig naar het Noorden, door een landschap dat ons in een spanne van enkele uren sterk doet denken aan achtereenvolgend Nederland, Duitsland, Noord-Engeland en Italie. Het is hier echt de hele wereld in het klein. We maken een pit-stop bij een cafe, waar de doolhoven-stand op 1-1 gezet wordt. Het eerste doolhof werd gewonnen door Ruud, met terugwerkende kracht nog erkenning daarvoor ;-) 

Maandagochtend gaat de wekker al vroeg voor ons doen, maar de halve camping heeft al ingepakt en is weg. We zullen toch niet te laat zijn? Maar nee, we zijn netjes op tijd bij de shuttle, die ons naar het beginpunt brengt. We sluiten braaf aan in de lange colonne die de bergen intrekt, we zijn duidelijk niet de enigen die het weer gechecked hebben. De wandeling voert ons door een surreeel landschap dat ons natuurlijk doet denken aan Lord of the Rings, maar ook aan de maan. We herkennen de geur inmiddels van Bromo; we komen in de buurt van de vulkanen. Ook hier is nog vulkanische activiteit, en we zien lange rookpluimen opstijgen uit de kraters. Overal staan borden die erop wijzen dat deze wandeling een pittige is, en dus zeker niet onderschat mag worden, maar toch komen we langs een groepje Nederlanders dat verzucht; als ik dit geweten had... Ondertussen lopen de kleuters ons trouwens wel aan alle kanten voorbij hoor, dus het moet te doen zijn! Als we alle hoogtepunten voorbij zijn, en bezig zijn aan een afdaling waar geen einde aan lijkt te komen, zakt de moed me even in de schoenen, maar een vrolijk potje 'raad mijn familie' maakt daar snel weer een einde aan en voor we het weten staan we weer voor onze camper bij het eindpunt. We tracteren onszelf op een lekker warm bubbelbad op de camping en een groot bord pasta. Wat zullen wij lekker slapen vanavond!

De volgende dag gaat de wekker wederom vroeg, want we hebben nog een vol programma deze laatste dagen. Omdat we een dagje gewacht hebben met wandelen in verband met het weer, hebben we nu nog precies anderhalve dag om de gloeiwormgrotten te bezoeken, de geisers te bewonderen en ons in hobbitland te begeven. We blijven ons bedenken welke van de drie we zouden willen laten afvallen (Ruud neigt naar de geiser, omdat deze gepaard gaat met Maori-dansjes) maar besluiten er gewoon een tandje bij te zetten en alledrie de attracties af te werken. Daarna is het immers drie dagen rust in Auckland. De volgende puzzel is een logistieke; wat is de kortste weg tussen de drie attracties, die zo ongeveer precies in een driehoek liggen, met ons er tussenin (Bart, we horen graag nog eens de wetenschappelijke uitleg) maar besluiten om gewoon maar te gaan rijden. 

De gloeiwormen eerst. Stipt om tien uur staan we voor de grot. Het land waar de grotten onder liggen was Maori bezit, dus zijn de grotten ook Maori bezit. De grotten zijn mwa, maar de gloeiwormen zijn prachtig. En Ruud krijgt eindelijk zijn boottochtje door een grot, na een deceptie bij de grotten van Han vorig jaar. En door naar de geiser. Ook deze ligt op Maori grondgebied, en om de geiser te bezoeken moet je ook het dorpje in. De naam staat op de foto, hier waag ik me niet aan. Ruud heeft geluk; de culturele voorstelling staat op het punt beginnen. We kijken naar de traditionele 'Haka', een oorlogsdans die bedoeld is om het testosteron wat omhoog te krikken. En natuurlijk moeten we er ook zelf aan geloven, we draaien onze handjes in de lucht en stoten wat maori-klanken uit. Dan gaan we naar de geiser kijken. Die gaat ongeveer twintig keer per dag af, en er is niet te voorspellen wanneer. Dus dat wordt wachten. Het hele dorp is op vulkanische bronnen gebouwd, en de modder borrelt ons tegemoet. Vond Hanneke het bij de vulkaan al wat stinken, hier vergaat de eetlust haar helemaal. Yuk! Van alle plaatsen die je zou kunnen verzinnen om een dorp te bouwen, zou dit zeker laatste keus zijn. Maar de Maori vonden het wel handig om hun mais in de hete bronnen te hangen (het eten heet dan ook hangi); hoef je geen vuur te maken en geen pas vies te maken. Tja...

We staan een klein uur naar de geiser te loeren totdat hij echt afgaat. Ruud roept om de tien minuten; hij gaat nu toch wel wat harder hoor, ik denk dat dit het is! Maar als hij echt afgaat, dan weet je het. Dat was het laatste actiepuntje voor vandaag, dus snel weg uit dit stinkende dorp, en op naar de camping. Die is maar een paar minuten verderop, en helaas net niet ver genoeg als de wind verkeerd staat. Dat wordt ramen dicht vanavond! De geur lijkt nog het meest op een combinatie van een overstroomd riool, zweetsokken en rot ei. Niet echt iets om in een flesje te stoppen zeg maar. 

We willen kaartjes reserveren voor Hobitton de volgende dag, maar als we op internet kijken, zien we dat dat veel populairder is dan we dachten. Alle tours zijn al volgeboekt. Dus verzinnen we een alternatief programma; een laatste doolhof om de winnaar te bepalen, en dan maar gewoon lunch bij Hobbiton. Een gedetailleerd doolhof-verslag zullen we jullie besparen, maar de foto's spreken voor zich ;-) Nu de small-world competitie nog. Daar is niet veel veranderd in de stand door gebrekkige stroom in de camper. Zelfs de koelkast hield het maar een dag uit, daarna moest er weer gereden worden voor stroom. Hobbiton is een ontzettend toeristische attractie, dat hadden we ook niet verwacht. Busladingen vol rijden af en aan, en we kunnen de camper alleen nog helemaal bovenaan een schapenweide parkeren. Het lijkt de Efteling wel! We eten snel wat, en gaan dan weer door. 

Het is tijd om de camper in te leveren. De laatste paar dagen zijn we in Auckland, en we kijken toch wel een beetje uit naar een zacht bedje, en een iets ruimere slaapkamer. Het is chaos bij de camperverhuur, heel Auckland lijkt te willen vertrekken voor hun kerstvakantie. Het hotel wat we hebben uitgekozen ligt gelukkig enkele minuutjes verderop, dus kunnen we al snel met al onze bagage neerploffen in ons eigen appartementje voor de komende dagen. Heerlijk! We doen kerstinkopen, hangen onze slingers op en ploffen voldaan neer op de bank. Hier gaan we zeker een fijne kerst hebben.