De kunst van het hangmatliggen

Als er een eindbaas was bij vakanties, dan zou het Fiji moeten zijn. Dus was het tijd voor Fiji! Of Fiji-time, zoals ze hier zeggen. Wat Fiji time exact was daar zouden we snel achter komen. Lieve lezertjes, bij Fiji-time valt het Brabants kwartiertje in het niet. In Fiji heeft tijd een tweede dimensie. Wij kunnen Fiji-time het beste uitleggen door de analogie te trekken met Finding Nemo (weer gevonden trouwens, maar daarover later meer) en dan in het speciaal de vis Dory. Voor de niet kenners onder ons: Dory is de vis in Finding Nemo die zichzelf -vanwege korte termijn geheugenverlies- telkens moet herinneren wat ze aan het doen is ("just keep swimming, just keep swimming").

Deze analogie kunnen wij het beste illustreren met een paar anekdotes, uit ons Fijiaanse eilandleven gegrepen. Ruud bestelt een cocktail aan de bar, het is al laat, dus er zijn geen klanten meer. Ruud en Hanneke gaan in hun hangmat liggen, na 20 minuten wachten toch iets wantrouwig (en Ruud en Hanneke hebben een geanimeerd gesprek, dus best veel geduld). Bij navraag blijkt de barman (lees drager, kok, receptionist, schoonmaker, gitaarspeler, afhankelijk van de dag) het drankje toch vergeten. Snel pakt hij de menukaart erbij, om de cocktail te maken. Onze cocktail ! Met meest wonderlijke excuus ooit (had niet gehoeven) "I was very busy" "?!?!, de bar was leeg voor 30 minuten ! Waarmee very busy?" Zo wist de volgende barvrouw niet wat appelsap was (gelukkig konden wij hem aanwijzen). Fiji speelt met de wetten van de natuurkunde: elke actie resulteert in een andere reactie dan verwacht. Zo kwam het dus dat we op Samoa terecht kwamen. U leest Samoa en denkt: is dat niet een ander land in de Stille Oceaan? Ja, dat is het. Fiji Airways besloot drie dagen voor vertrek van ons vliegtuig naar Hawaii het vluchtschema om te gooien en onze stoelnummers mee te laten doen in de grote stoelentombola. Begrijp ons niet verkeerd, Samoa is een minimum vereiste voor een beetje wereldreis, maar je verwacht het niet. Na vier mails lukte het ook om stoelen naast elkaar te krijgen in het vliegtuig.

Aankomen in Fiji is zoals je gehoopt had. De aankomsthal niet groter dan een kleiner hutje, waar je voor de douane al wordt opgewacht door een band met ukelele. We hadden beiden nog gehoopt op een stempel met palmboom, maar dat zat er helaas niet in. Ons vierde Ebola formulier werd lachend in ontvangst genomen. Kennelijk vinden ook de landen nog verder van Afrika ebola nog gevaarlijk. Ons kaasplankje uit Nieuw Zeeland mocht zelfs Fiji in, na enig papierwerk bij de douane. De taxichauffeur met het bordje 'Jansen' stond al klaar (Raaijmakers is helaas internationaal heel moeilijk) en zo waren we al snel op weg naar het Octopus resort.

Op het Octopus weer een warm welkom (Bula) van al het beschikbare personeel. Daarna met de voetjes in het zand in het restaurant voor de lunch. 's-avonds is het tijd voor de echte traditionele welkomsceremonie, waarbij er een welkomslied wordt gezongen en er voor iedere nieuwe gast Kava is, water met gemberwortelsmaak, met ontspannende werking. Terug naar de hangmat met cocktails, waar we besluiten het niets doen te gaan oefenen. Ik hoor de lezer denken: muah hangmatliggen en niets doen, is dat nou moeilijk? Voor ons gold het aloude spreekwoord: Niets doen is makkelijker gezegd dan gedaan. En hangmatliggen: dat vereist een hoge mate van balans, concentratie, uithoudingsvermogen en fingerspitzengefuhl. Nee, lieve lezer, onderschat het hangmatliggen niet, zeker als de barman het recept van de cocktail verkeerd heeft geinterpreteerd en het driedubbele shot rum in je glas heeft gedaan.

Op het Octopus resort konden we de kust snorkelen en dankzij onze t-shirts deze keer niet verbranden. Al die zon heeft ook zo zijn nadelen, want door de aanhoudende droogte was er een waterschaarste ontstaan op het eiland, waardoor we pas konden douchen nadat het water per schip ingevaren was. Voor de mensen die net als wij expeditie Robinson kijken, zo zien de eilanden er ook echt uit. Hanneke en Ruud zijn niet de beste survivalers, zo bleek de volgende drie dagen. Op het Barefoot resort, of al snel omgedoopt tot 'kamp hel' (Expeditie Robinson terminologie dan he?) sloeg de Fiji time al snel toe. Met andere woorden: haal me van dit eiland af, ik wil wat doen!

We voelen ons een beetje verwend, maar onze keuze voor accommodatie was hier niet zo goed. Er was bijna een militaristisch dagprogramma opgezet, met om 8 uur ontbijt (nouja oploskoffie en pannenkoekjes). In ons hutje stond alleen een bed en de wc was 100 meter verder op. En wat krijg je dan op een strand? Een grote zandbak! Nu is Ruud zo ongeveer groot geworden met de zandbak, maar hij weet nu zeker dat hij deze later als hij groot is niet in zijn huiskamer wil. Het duiken was prachtig -Hanneke heeft voor de eerste keer in een grot gedoken (zeldzame frogfish gezien), Ruud er net boven- net als het Skype gesprek met thuis en nieuwjaarsavond, maar voor de rest was het allemaal zeer karig. We houden er wel zeer fijne anekdotes aan over, zeker toen tijdens het heremietkrab-racen alle krabben vermoord werden door onze activiteitencoordinator "Dory".

Wat kunnen Fijianen een feestje bouwen tijdens Oudjaar. En wie kan er zeggen dat hij kokosnootbowlen heeft gespeeld op oudejaarsavond. Toch waren we blij dat we met het vuurwerk de "samensmelting" gehaald hadden. Het blue lagoon resort, een uur noordelijk in de archipel, voelde als een bevrijding.

En hoewel wij maar drie dagen op witte rijst en pannenkoekjes geleefd hebben, namen wij in het blue lagoon (kamp hemel!) meteen de pizza en kip met frietjes als lunch. No way dat we die ingeruild hadden voor extra stemmen bij de eilandraad!

In de avond werden we meteen getrakteerd op een Meke, ofwel een lokale dans en zang  van de dorpelingen, hetgeen al onze vooroordelen tegenover culturele voorstellingen meteen aan de kant zette. Waar Hanneke en Ruud elkaar aangekeken hadden en elkaar voor de vakantie hadden gezegd nooit aan zoiets mee te doen konden ze nu de verleidelijke lach en bloemenkrans van de Fijiaanse dames niet weerstaan. Voor ze het wisten deden ze gewoon mee aan de kikkerdans, de Fiji conga onder luide uitroep van Bula!

De volgende dag was het activiteitenprogramma weer helemaal gevuld, eerst naar de zwangerschapsgrot en daarna duiken. De zwangerschapsgrot is een grottenstelsel dat onder invloed staat van getij. In de tweede kamer kun je alleen komen met een korte duik onder water van ongeveer twee meter, in het licht van de zaklamp van de gids. Nouja, als je eerst voorbij de deur bent. We waren om 8 uur vertrokken, blijkt dat eerst het enige lokale dorp in de stille oceaan de sleutel moet leveren voor de grot. En ja, die zijn pas om 10 uur klaar met hun spulletjes uitstallen. Dat werd dus weer wachten....  Lokale folklore beweert dat een vrouw die zwanger is, maar waarvan niemand het weet, de grot niet in kan komen. Of deze folklore nu waar is of niet, wij zijn in ieder geval weer in zijn geheel de grot in- en uitgekomen.

Nu is onze expeditie Fiji bijna voorbij en gaan we de datumgrens passeren (23 uur terug in de tijd), dus kunnen we alle opgespaarde Fiji Time Miles meteen verzilveren.  Tenslotte verdient de stand small world nog een vermelding: het is 200 tegen 223 voor Hanneke. Wie zei er dat wij niet goed waren in niets doen?*

We hebben verschillende smachtende verzoeken gekregen om een nieuw blog. Dit blog is geschreven op Fiji Time, dus eigenlijk supersnel. Op naar de andere kant van de wereld !

*of overdrijven...