Eat, play, love

De afgelopen dagen hebben we Bali ontdekt. Vanuit ons prachtige hotel in Ubud gingen we al fietsend, wandelend en raftend op avontuur. En tussendoor liggen we heerlijk lui aan ons zwembad, laten we ons traditioneel Balinees masseren en eten we heerlijke lokale en internationale lekkernijen. Ubud werd ons warm aanbevolen, niet alleen door reisgidsen en wereldliteratuur, maar vooral ook door andere reizigers. Daarom hebben we lekker lang de tijd genomen om hier te zijn. En inderdaad, het is hier heerlijk!

Onze eerste dag in Ubud verkennen we de omgeving te voet. We lopen tussen de rijstvelden, in de brandende zon, braaf in de schaduw van onze paraplu's. Verbranden doe ik bij voorkeur slechts eenmaal per vakantie. We besluiten om twee wandelingen uit de Lonely Planet te combineren tot één, en lopen heen over de rijstvelden en terug langs de rivier. Best wel spannend, omdat er niet heel veel mensen lijken te komen. Maar we komen uit op een prachtige plek. Later deze week gaan we nog eens terug, om deze fantastische omgeving vanaf het wilde water te aanschouwen.

De volgende dag fietsen! Niet één, niet twee, maar liefst drie mannetjes staan ons bij vandaag. Een fietst vooruit en wijst ons de weg. Een rijdt achter ons aan in de auto, met koud water en onze spullen. En de laatste heeft reservefietsen in zijn truck, en is binnen enkele minuten ter plekke wanneer Ruud in een punaise is gereden. Fiets wisselen en door! Hij heeft een dubbelrol als klaar-over; als we een wat drukker kruispunt naderen, staat hij al midden op de weg het verkeer te regelen. We hoeven niet eens af te stappen.  

De fietstocht begint boven op een berg, dus we hoeven vrijwel alleen maar naar beneden. Gelukkig voor Ruud zitten er ook enkele klimmetjes in, kan hij toch even laten zien dat die Nederlanders goede fietsbenen hebben. We eindigen de tocht bij de touroperator thuis, waar we een heerlijke lunch krijgen en uitleg over het leven op Bali. Vonden wij onderweg al dat er wel heel veel tempels zijn op Bali, nu leren we dat ieder huis (of compound) zijn eigen tempel hoort te hebben. Dus dat kan wel kloppen.

Onze gids vertelt over verschillende ceremonies, waarvan sommige elementen bekend voorkomen, en andere wat vreemder. Zo mag een Balinese baby pas na drie maanden de grond raken, en worden alle placenta's begraven in de voortuin. Pas na anderhalf jaar krijgt een Balinees zijn voornaam, tot die tijd heet hij de eerste, de tweede, de derde etc. Tegen die tijd is iedereen er natuurlijk zo aan gewend om te luisteren naar "Vier! Eten!" dat we heel veel Balinezen tegenkomen die hun nummer-naam gebruiken in plaats van hun naam-naam. En dat eten, dat doen ze trouwens helemaal niet samen; als je honger hebt, pak je een bord en ga je op de grond zitten. "Hoe was je dag vandaag?" zul je een Balinees niet horen vragen, tenminste niet tijdens het eten.

Maar het meest bizarre gebruik vinden wij het vijlen van de tanden. Nee, geen variatie op de tandenfee, vijlen met een lange ij en een harde hand. Zo net na de pubertijd, rond hun 18e volgen er twee ceremonies. Tot zover niets vreemds. Tijdens de eerste ceremonie wordt een stuk van het haar geknipt, om de 'wilde haren' kwijt te raken. Of het werkt is de vraag, maar naar de kapper moeten ze toch. Maar blijkbaar zitten die 'kwade krachten' niet alleen in haren, maar ook in tanden. Dus ook die moeten een stukje korter. De hoektanden en voortanden worden prachtig in een rechte lijn gevijld. De ouders beslissen wanneer het tijd is voor deze ceremonie. Lijkt ons niet lekker wakkerworden, zo rond je twintigste in Bali.

Hoewel we hier natuurlijk in een compleet andere cultuur zijn, met andere gebruiken en verhalen, zien en horen we toch ook aardig wat dingen die ons bekend voorkomen. En om dit blog een beetje interactiever te maken (met bijzondere dank aan onze trouwste reaguurder Elly, neem er een voorbeeld aan!) hebben we drie plaatjes voor jullie geschoten. We lezen graag waar deze beelden jullie aan doen denken,en zijn erg benieuwd of jullie ook overeenkomsten zien! We doen vooral een beroep op de liefhebbers van jeugdtelevisie uit de jaren '80, dus Bart, ik hoop dat je inmiddels bijgelezen bent. Voor de winnaar, een zelfgeschreven Sinterklaasgedichtje van ons! Punten ook zeker voor creativiteit.

En dan nog even over die springmuizen; dat zijn grijze kikkers, die in een donkere nacht best aangezien kunnen worden voor springmuizen. Dat is helemaal niets om je voor te schamen, Ruud!