Sprookjes bestaan (niet)

Disclaimer; Waar Ruud ons allereerste blog nog begon met te melden dat wij alleen feitelijke weergaven zouden geven van een land, moge inmiddels wel duidelijk zijn dat we dit medium vooral gebruiken als persoonlijk dagboek. Dit laatste blog is daar geen uitzondering op, eerder een schoolvoorbeeld van. Wie op zoek is naar informatie over Orlando, of de dingen die daar te doen zijn, raadpleegt beter Wikipedia. Of zoiets.

De afgelopen maanden had ik al een paar opties bedacht voor de eerste zin van ons laatste blog. We hadden het precies zo verdeeld dat ik over Orlando zou schrijven. Want dat was mijn hoogtepuntje. De kers op de taart, het vuurwerk op het toetje, de chocoladetruffel bij de koffie. Maar dat het uiteindelijk de volgende zin zou worden, dat had ik nooit kunnen denken; "Daar lag ik dan, alleen in een hotelbed, ergens in Disneyworld, terwijl Ruud zich vermaakte in de artracties van Disney's Animal Kingdom." En toch was het precies zo.

Laat ik even een paar dagen terug gaan. Want Ruuds vorige verhaal had nogal een happy ending. Maar zoals niet alles in het echte leven een sprookje is, helaas, was genezing van de infecties aan mijn been net iets moeilijker dan gedacht. In Hawaii had de dokter een anti-biotica cocktail voorgeschreven, die net als de cocktails op Fiji wel een tikkie sterker had mogen zijn. Zo bleek na twee dagen, en twee vast niet-bevorderlijke vluchten van vijf uur per stuk. Dus wat doe je dan terwijl maar liefst vier verschillende Disney parken schreeuwen om je aandacht? Juist, dan ga je maar weer op zoek naar een dokter. Wanneer we een taxi naar de dichtsbijzijnde 'urgent care' bestellen, krijgen we een mooi staaltje Amerika te zien; waar ze in Nederland wellicht verteld hadden dat dat slechts vijf minuutjes lopen is (en ze je in Amsterdam gewoon rondweg geweigerd hadden) kijkt er hier niemand raar van op, en na een keer optrekken en remmen staan we dan weer in een wachtkamer met allemaal zieke mensen. Niet echt wat ik me had voorgesteld van 'de happiest place on earth'.

De tweede dokter is er gelukkig een naar mijn hart (niet spuiten en snijden, maar gewoon volgooien met nog agressiever spul). Met anti-biotica om te smeren en te slikken en de belofte om iedere vier uur warme compressen toe te dienen keren wij hotelwaarts. Er mag voorlopig niet gezwommen worden, bubbelbaden zijn helemaal uit den boze, en daar zitten we dan. Het enige voordeel is dan dat je lichaam het zo geregeld heeft dat als je echt iets hebt, je hoofd ook niet helemaal staat naar leuke dingen doen. Dus vertrekt Ruud die middag alleen voor een verkenning van Downtown Disney, terwijl ik een soort van warmte compres probeer te fabriceren. Dat lukt niet, omdat in het land van de processen en aanklachten het water op de gemiddelde hotelkamer al niet boven de veertig graden uitkomt. Celsius ja. Dus laat staan in een hotel in 'the happiest place on earth'. Er zal zich maar eens een kindje bedenken de heet water kraan open te zetten in bad. Poging mislukt.

De ironie wil dat we ons net bevinden in zo ongeveer het enige hotel dat we tijdens onze wereldreis zijn tegen gekomen zonder koffiezetapparaat op de kamer. Maar er zijn vast mogelijkheden, want al die kinderen die hier rondkruipen moeten toch op de een of andere manier hun flesvoeding krijgen; er kan vast wel een magnetron of waterkoker op de kamer komen. Maar dat had ik dus een beetje verkeerd gedacht. We moesten roomservice bellen voor heet water. Iedere keer weer. Onze ervaring met room-service was nogal beperkt, maar de afgelopen dagen hebben we dat goedgemaakt. Maar we zouden het aan niemand willen aanraden. Als je al twee keer moet bellen voor wat heet water, en je vervolgens na twee uur nog met lege handen staat, willen we niet eens weten hoe lang dat moet duren als er echt eten gefabriceerd moet worden.

Maar ja, we hadden het hotel ook niet uitgekozen op haar faciliteiten in de kamer, want we hadden verwacht daar alleen te slapen. Waar we het hotel wel op hadden uitgekozen, was de locatie. Het was het goedkoopste hotel dat zich op Disney grondgebied bevond. En wij dachten vooraf nog dat dat wel in de buurt zou zijn van de parken. Ha, het was duidelijk dat wij Disney-groentjes waren. De chauffeur van onze shuttle-bus vanaf het vliegveld was trouwens wel onder de indruk; als je hotel achter het grote Mickey bord lag, dan zat je op de goede plek, dan hoorde je erbij.

Maar goed, zoals gezegd was Ruud degene die dat allemaal mocht ontdekken. In zijn eentje. Want hoewel ik inmiddels was voorzien van een nieuwe voorraad smeersels en pillen, leek het toch niet verstandig om de hele dag in wachtrijen te gaan staan. Dus met pijn in mijn hart zag ik Ruud vertrekken, richting Disney, terwijl ik nog maar eens alle tweehonderd Amerikaanse zenders doornam. Je kunt hier op ieder moment van de dag een herhaling van de Big Bang Theory kijken, ik zweer het! Alhoewel, echt programma's kijken is hier vrij zeldzaam, de reclame wordt er slechts af en toe een paar minuten voor onderbroken.

Ruud hield me die dag braaf op de hoogte van het wel en wee in Animal Kingdom, hij was dan weer wel zo lief geweest om het mooiste park, Magic Kingdom, te bewaren voor met z'n tweeen. Het duurde nog een uur vanaf ons hotel om in het park te komen met de shuttle bus. Animal Kingdom is een van de vier pretparken in Disney World, dan hebben ze nog twee waterparken, een entertainment park en een stuk of twintig enorme hotels.

Dat moest ik met eigen ogen gaan zien! De volgende dag was ik met geen tien paarden meer te houden en nadat ik mijn ouders plechtig beloofd had dat we na Disney nog even langs de dokter zouden gaan, was het dan eindelijk zo ver! En man oh man, wat is dat een belevenis. Tientallen hotels, een eigen snelweg, eigen restaurants, monorail, noem het maar op; Disney is een stad op zich. Bussen vol toeristen rijden af en aan, om nog maar niet te spreken over de parkeerplaatsen die vol staan. Het is bizar hoe populair deze parken zijn en we vallen van de ene verbazing in de andere. We doen het wel netjes rustig aan natuurlijk, met warme compressen voor het kasteel van Doornroosje, en staan om drie uur weer buiten. Net op het moment dat heel Disney zich in rijen van drie opstelt om de parade te bekijken. De dokter is gelukkig snel en uiterst tevreden; het herstel gaat nu voorspoedig. En dat is mooi, want we verhuizen voor de laatste keer deze reis naar het resort dat ik al maandenlang helemaal boven op mijn verlanglijstje heb staan. Ruud wilde naar het Marina Bay Sands in Singapore, ik wilde naar het Royal Pacific resort in Universal Orlando!

Om de mooie kamers? Nee, ook al zijn ze prachtig. Om het lekkere eten dan? Nee, al was het echt om te smullen. Wat dit hotel echt bijzonder maakt is de vroege toegang tot de parken en de gratis (nou ja, relatief gratis natuurlijk, de kamer kost wel een vermogen) express-pas waarmee je bij vrijwel alle attracties meteen kunt instappen. Dus wij stonden om half zeven naast ons bed, te trappelen van ongeduld om naar de Wizarding World van Harry Potter te gaan. En wow! Het is onmogelijk te beschrijven, maar het was fantastisch! We hebben tweeenhalve dag met een grote smile van oor tot oor rondgelopen. Met de trein van Hogwarts naar Londen gereden en andersom. De Gringotts bank bezocht, rondgevlogen in Hogwarts. Boterbier gedronken, chocoladekikkers gegeten en vooral onze ogen uitgekeken. En natuurlijk ook alle andere attracties gedaan. We schoten op aliens, gilden onze longen uit ons lijf in de achtbanen, vlogen met ET mee op de fiets, beleefden een twister en keken naar een hoop actie en geweld. Daar houden ze wel van in Amerika. En dat alles werd gisterenavond symbolisch afgesloten met prachtig vuurwerk.

Het was geweldig! En nu is het tijd om naar huis te gaan en zitten we op een leeg vliegveld, maar gelukkig wel op het goede. Daar kwamen we nog net op tijd achter tijdens een laatste kopje koffie in de Hogs Head. Het zou toch jammer zijn als we net onze laatste vluchten toch nog zouden missen. Je zou denken dat we inmiddels reis-experts zijn, maar blijkbaar worden wij er vooral nonchalant van. Maar gelukkig blijven we ook controle-freaks, die zich toch een beetje zorgen maken als hun vliegtuig niet op de website van het vliegveld staat. Dus zoals dat gaat in sprookjes, eind goed al goed; Ruud en Hanneke phone home!