Geen Haast...

De ochtend nadat we de Milford Track hebben voltooid worden we wakker met flinke spierpijn in onze kuiten en bovenbenen, en een flinke lading natte, stinkende was. We hebben nog een heerlijk nachtje in het hostel geslapen voordat we weer verder gaan in een camper, en maken dankbaar gebruik van alle faciliteiten. 

Maar dan is het Campertime! We leveren de slaapzakken en kookpot weer in, en gaan op weg naar camper nummer 2. Niet zo'n nieuw exemplaar als de eerste, maar goed, we mogen niet kieskeurig zijn. We gooien onze bagage achterin, en willen wegrijden naar het volgende avontuur. Maar helaas, de auto geeft geen sjoege, we horen alleen wat gepruttel. Een lege accu. Na een korte interventie door de monteur kunnen we dan toch op pad, en hij verzekert ons dat na een uurtje rijden alles weer in orde moet zijn. Ons volgende doel is Puzzleworld in Wanaka, een uurtje verderop, dus dat moet goed komen! Via een prachtige bergweg (alle wegen zijn hier prachtig trouwens, het is net een plaatjesboek waar je doorheen rijdt) komen we aan bij Puzzleworld. Hier vermaken we ons uren in een doolhof, kamers met optisch bedrog en een hele kleine houten puzzel, die onmogelijk lijkt te zijn. 

We kiezen een camping uit even verderop, aan Lake Hawea. Spelen is leuk, maar de volgende missie is een belangrijke; onze was moet dringend droog en vooral schoon worden. We mogen blij zijn dat de wandelsokken er nog niet vandoor zijn, zo erg is het. We gooien alles in een wasmachine en moeten kiezen tussen een 'hot' en 'cold' programma. Net als we de machine naar 'heet' willen draaien (we willen de was wel schoon natuurlijk!) waarschuwt de dame van de camping dat dat een kookwas is. Koud dus maar. Helaas heeft onze was geen enkele boodschap aan het koude water met een paar schepjes wasmiddel. Alles stinkt nog steeds en is zo mogelijk nog natter dan voorheen. We laden de boel over naar machine nummer twee die ook 'warm' als optie aanbiedt. Hopen dat dat beter resultaat oplevert! Na een half uurtje draaien hebben we redelijk schone, maar in ieder geval weer frisse was! Missie geslaagd. Voor de zekerheid halen we nog wat wasknijpers, we willen niet dat de kea's er met onze was vandoor gaan. (Oh Paul, we hebben een nieuwe theorie over je 'gestolen' trui).

De volgende dag rijden we door richting de westkust, naar het plaatsje Haast. Een flinke trip, dus we vertrekken bijtijds. De eerste stop is na 40 minuten bij de Blue Pools, waar het water zo helder is dat je de forellen kunt zien 'zweven' in het water. Tenminste, dat schijnt zo te zijn als er geen groepje luidruchtige mannen bommetjes van de hangbrug maakt. Hebben we ons later vertellen. Maar goed, het water is prachtig blauw en het is lekker om de nog pijnlijke kuitjes weer even te bewegen.

Op de terugweg zeggen we tegen elkaar dat het zo goed gaat; dat het misschien lijkt in onze blogverhalen alsof de zon altijd schijnt, de mensen altijd aardig zijn en wij geen ruzie maken, maar dat dat ook echt zo is. Dat moet je natuurlijk nooit hardop zeggen...

Teruggekomen bij de auto probeer ik de centrale deurvergrendeling. Geen vertrouwde 'klik-klik' terug, maar doodse stilte. De laatste keer dat me dat gebeurde was de accu leeg van de auto, ergens op een zijweg in Soest. Het zal toch niet...

Maar wel dus. Een lege accu. Heel even vervloeken we het verhuurbedrijf, maar dan zie ik de fout; ik heb de lichten aan laten staan. De weg ging een klein stukje door de bossen, toch wel wat donker, dus de lichten maar even aan. Om verder te rijden in het volle zonlicht. Soest all over again! Maar goed, in Nieuw Zeeland heb je vast ook mensen met startkabels, en desnoods de Kiwiaanse ANWB. Een tegenvaller, maar we zijn zo weer onderweg.

Eerst vragen we iedereen die langskomt om startkabels. Maar de Blue Pools zijn een echte toeristenattractie. Hier zijn alleen huurauto's en campers. Geen startkabels. Even aanduwen dan?suggereert dezelfde luidruchtige groep die onze rust net nog verstoorde met hun bommetjes. Natuurlijk! denk ik opgelucht. Even aanduwen en we zijn we onderweg. Oh, een automaat? Nee, dat gaat dan niet lukken. Maar succes ermee!

Daar staan we dan. Gelukkig hebben we een hulplijn; het verhuurbedrijf. Maar het ding met hulplijnen is dus; je moet ze wel kunnen bellen. En dat kan niet bij de Blue Pools. Het mobiele netwerk in Nieuw Zeeland is net zover als dat tussen Utrecht en Hilversum; als een gatenkaas met hele grote gaten. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Zo leer je een land pas echt kennen!

Een (toch al) lang verhaal kort; een lift van vriendelijke mensen naar de dichtstbijzijnde telefooncel, twee telefoontjes, een lift terug en een uurtje wachten op de uiterst vriendelijke reparateur en we zijn weer onderweg. We hebben een strict check-regime toegevoegd aan onze uitstap-routine, en hebben geleerd dat een lege accu dus niet onder de 'stress free' verzekering valt. Au! Dat wordt dus niet skydiven. Dan weten jullie nu waarom. 

Na enige vertraging komen we dan toch aan in Haast, maar omdat we dat inmiddels een klein beetje hebben, besluiten we die stop over te slaan en meteen door te rijden naar Fox Glacier. Hier bezoeken we de volgende dag Lake Matheson, en de gletsjer zelf natuurlijk. Helaas mag je niet meer op het ijs, behalve als je je er met een helikopter laat afzetten a een paar honderd dollar. Dus wij aanschouwen dit natuurwonder wel van een afstandje. Een paar kilometer verderop doen we dit nog eens dunnetjes over bij de Franz Jozef gletsjer en na een lange dag wandelen gunnen we onze beentjes wat welverdiende rust in de hot-tub, en eten we onbeperkt pizza, knoflookbrood en frietjes bij het pizza-fest op de camping. En dan is het, zoals Ruud het treffend uitdrukt, toch echt tijd om hem te taaien!

We rijden verder richting het Noorden, langs de prachtige Coast Road. We stoppen onderweg bij de pancakerotsen, waar we pancakes eten, we nemen aan dat dat de bedoeling is, en bij een zeehondencolonie. Verder brengen we ook een bezoek aan de nationale trots; de kiwi. Waarom ze hier zo trots zijn op het beest snappen we nog niet helemaal; het beest overleeft alleen in totale afzondering op een eiland, zet er een ander dier bij zo klein als een rat of marter en de kiwi is gezien. En dat terwijl het toch best een groot uitgevallen kip is. Alleen één die niet kan vliegen, zelfs niet eens vleugels heeft, niet bijster slim is en een hele sterke geur achterlaat voor roofdieren. Geen sterk staaltje evolutietheorie die kiwi. U begrijpt, we hebben de kiwi netjes in een donker hok mogen aanschouwen, want het beestje is nogal schuw en kan niet tegen daglicht. De stakker. We hebben flink wat kilometer gemaakt deze dag,  maar we kijken onze ogen uit. Het volgende doel; Abel Tasman National Park.