Gelukkig hebben we de pilletjes nog

We hebben het even nagezocht, maar Abel Janszoon Tasman is geen verre familie van. Dat is jammer, want er is wel een zee en nationaal park naar hem vernoemd in Nieuw Zeeland. Of zoals dat vaak gaat, de eerste die er was heeft meren, baaien en kreken vernoemd naar zichzelf, vrouw kinderen of sporadisch naar een keizer. We troffen Abel Tasman nationaal park aan met prachtig weer. In de vroege ochtend meldden we ons bij het verzamelpunt tegenover de camping. Tot onze verrassing konden we al op het land achter op de boot stappen, die met trailer en al het water in reed. Gelukkig had Hanneke gedacht aan de pilletjes tegen zeeziekte, want voordat we goed en wel aan het varen waren, waren we al misselijk. Deze dagen zouden we snel door onze pilletjes heen. De kapitein van de watertaxi liet daarna ook nog even zien hoe groot zijn motor was (heel groot dus). De wandeling in Abel Tasman bood mooie vergezichten, maar eigenlijk was het beste van de wandeling het zwemmen in de baai.

De volgende dag moeten we eigenlijk censureren. Het was namelijk onze eerste regendag en dat betekent dan ook dat het de hele dag en nacht aan een stuk door regent. En dan is alles nat. Dus dan maar slechtweerprogramma. De ochtend was nog prima, bij een bezoek aan Rabbit Island, waar Ruud op het strand kon hardlopen en Hanneke nog beter kon worden in Small World (voor de statistieken, de stand is bij schrijven 9 - 9). Ruud kwam uitgeput bij de auto terug, want hij had kennis gemaakt met de agressiefste diersoort van het eiland, namelijk twee meeuwen die zeker twee keer 5 minuten laagvliegend, krijsend op zijn hoofd probeerden te poepen. Als herrinnering dat vogels gemeen zijn, heeft Hanneke daarna een van deze boosaardige dieren op de foto gezet. Daarna brachten we een bezoek aan de lokale wijnboerderij, waar ik trachtte Hanneke al voor de brunch dronken te voeren. Dat lukte aardig, mede omdat we onze gekochte fles sauvignon blanc al in het restaurant mochten nuttigen. We weten nu ook dat pinot noir en pinot gris niets met elkaar gemeen hebben. 

In de middag reden we verder naar Nelson, maar dat viel vanwege het weer een beetje in het water. We hebben ons vooral gericht op de voorbereidingen voor kerst, en de camper versierd met slingers en chocolade kerstbellen (vanwege onze accuproblemen vertrouwden we lampjes niet helemaal). De nacht brachten we door op een DOC boswachterscamping in Perolus Bridge met gelijkwaardige vage gasten, die vooral zelf gevonden schelpen en paddestoelen op het menu hadden staan. Snel door naar de Marlborough Sounds dus en naar heel toepasselijk de "mistletoe bay".

Na wat stevig bochtenwerk, weer misselijk worden en een steil grindpad kwamen we aan op de eindbestemming. Normaal moet het er prachtig zijn, maar met maar 1 campinggast, geen bewoonde wereld in de beurt en met de regen kwam het ons toch wat eenzaam over. Bovendien wilden we de volgende dag geen stress met het halen van de veerboot naar het Noordereiland in Picton. Picton bood ons alles wat het regenachtige Nelson niet deed: zon, leuke winkeltjes en een camping waar onze camper aan een grondige schoonmaakbeurt kon worden onderworpen.

​Na een nachtje lekker slapen werd het tijd om afscheid te nemen van het zuidereiland. Na een korte wandeling, met uitzicht op de boot en de nu prachtige Marlborough Sounds was het tijd voor ons afscheid van het zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Bij schrijven staat onze camper op het achterdek van de veerboot geparkeerd op een manier waar ze in Indonesië nog een puntje aan kunnen zuigen. We moesten er zelfs een u-bocht op de veerboot voor maken. Nu snel een eind breien aan dit blog, want Hanneke is weer aan het oefenen met Small World en ik wil geen grote achterstand moeten rapporteren in het volgende blog.