De Grote Vriendelijke Ranger

Zondagochtend om kwart voor zes gaat de wekker. Hij gaat extra luid vandaag. Dat is wel rechtvaardig, want onze buren in het hostel hadden tot een uurtje of vijf nog een levendig gesprek. We hebben best licht geslapen omdat we beginnen aan onze huttentocht in het Fjordland, tussen Te Anau Downs en Milford Sound. Een gebied dat nog het meeste lijkt op Noorwegen. Deze tocht lopen is best wel uniek, omdat 40 mensen hem per dag mogen lopen en het bekroond is als de mooiste wandeltocht in de wereld. Een half jaar geleden zijn we dus ook tot 1 uur 's nachts wakker gebleven om hem te kunnen boeken. De tocht is 54 kilometer in 4 dagen.

Ook onze buschauffeur in Queenstown moet blijkbaar nog wakker worden, want hij rijdt de lokale bushalte omver omdat hij het bagageluik laat open staan. Met typisch Nieuw Zeelandse humor komt hij er mee weg: "ik hield toch al niet van dat bord". In Te Anau halen we onze kaartjes op en krijgen we een nieuwe chauffeur die ons naar de boot toe brengt, die ons vervolgens naar het startpunt brengt. Iedereen onderweg heeft wel tips hoe de 'wildernis' te overleven, want eenmaal afgezet door de boot is een point of no return. Iedereen in de familie Raaijmakers herinnert zich de wandeling in Noorwegen nog wel waar we ook met de boot werden afgezet. Het weer blijkt echter perfect en het pad naar de hut netjes aangeharkt.

In de middag geeft de ranger (Ross de boswachter) een rondleiding in de omgeving van de hut. Wij vinden hem vooral op 1 van onze jeugdhelden lijken, maar we laten dit ook zeker over aan het oordeel van ons lezerspubliek. We krijgen uitleg bij elke lokale varen en mogen het blad van de peperplant proeven. Het lag zeker niet aan de smaak van onze peperplant, maar onze zelf bereide maaltijd daarna maaltijd verdient zeker een michelinster. In de avond volgt onze eerste "hut talk", het praatje over wat we morgen gaan zien. Alle 40 mensen die de tocht lopen zitten als kinderen rond een kampvuur naar zijn verhaal te luisteren. Hij vertelt ons in detail wat we tegen gaan komen (twintig stappen van de boomstronk na het heuveltje zit een zeldzame blauwe eend). Daarnaast raadt hij ons aan om onze schoenen aan elkaar te knopen vanwege een kleptomane lokale vogel. Een Kea (een soort bruine papegaai met rode vleugels) kan namelijk wel met 1 schoen wegvliegen, maar 2 kan hij niet dragen. (Ik kende overigens zelf alleen de blauw met gele Kea; de I-Kea)

Ross zal de wake-up-call om 6:30 doen, dus we duiken als eerste in de slaapzak. We hebben niemand meer horen binnen komen in de slaapzaal en worden pas weer wakker vlak voor de wake up call. Er zijn een paar zeer fanatieke wandelaars bij en die willen al om 6 uur vertrekken. Aan ons niet besteed, omdat er in de hut niet veel te doen is en de wandeling ongeveer 6 uur duurt. We vertrekken om 8 uur in de ochtend, voor een prachtige wandeling door regenwoud en prairie langs de Clinton rivier. Aan beide zijden van de vallei zijn er steile bergwanden, waar het smeltwater van de sneeuw in meerdere watervallen naar beneden stroomt. Hierdoor ontstaat lawinegevaar, waardoor je op sommige stukken van het pad niet mag stoppen. Gelukkig is het lawinegevaar vandaag laag en kunnen we op het pad toch een paar keer "stiekem" stoppen om foto's te maken. Ook van overstromingen door zware regen blijven we verschoond (delen van het pad lopen namelijk regelmatig onder water). De eerste 13 mijl gaan erg goed en worden beloond met een voetmassage en chocolade in de hut. Dat is wel nodig, want de volgende dag zal de zwaarste worden.

De ranger van de tweede hut, Tom, is een vakantiewerker. Hij komt uit Engeland en legt ons in vijf minuten uit hoe de route er voor morgen uit zal zien. Het is een beetje van muah en het zal wel ergens regenen. Verder leren wij dat hij in een band gespeeld heeft. De volgende dag zijn we weer op tijd wakker. Een wekker is niet echt nodig, want iedereen begint al om 6 uur te rommelen. Ruud eet netjes zijn bordje pap op. Met rozijnen er in best wel te doen. De dag begint met regen en het regent aan 1 stuk door. Dit is ook een van de natste plekken op aarde dus dat hoort er bij, zo oordelen wij. We beginnen om 8 uur met de klim naar het hoogste punt van de route, MacKinnons pass. Boven op de berg is ons koffie en thee beloofd, want er staat een hut met een gasstelletje. Waarom, zou je denken? 

Daar komen we snel achter, want op de bergpas staat een fikse wind, in combinatie met forse regen. Het waait zo hard, dat de regenhoes van de rugzak van Ruud waait. We zijn niet de enigen. Gelukkig hebben we extra plastic regenjasjes en kunnen we een regenhoes improviseren. Regen is een zegen, zouden ze in Milford Sound zeggen, want overal langs de bergwanden ontstaan watervallen, wat een zeer spectaculair gezicht is. Dit deel van het pad is echt meer survival, vooral het noodpad dat we moeten nemen door lawinegevaar. De Milford Track is zo afgelegen is dat je alleen met de helikopter kunt worden geëvacueerd. Gelukkig gaat alles voorspoedig en hebben we zelfs nog energie om een zijweg te nemen (extra deel route) naar de Suntherland falls, de hoogste watervallen van Nieuw Zeeland, 580 meter hoog. Super spectaculair.

Uiteindelijk komen we om half zes bij de hut aan, na 8.5 uur wandelen. De ranger Ian feliciteert iedereen met zijn prestatie; dit was het deel van de route waar de meeste botten gebroken worden. We kunnen fijn droge kleren aan doen. De laatste etappe is met 18 km de langste, maar gaat licht bergaf. Er is regen voorspeld, maar de dag begint  bewolkt en na een uur breekt de zon door. We moeten redelijk op schema lopen, want om 14 uur vertrekt onze boot naar Milford Sound vanuit Sandfly point. Vernoemd naar de vele zandvliegen die er zitten, steekvliegjes zo groot als een fruitvliegje, bij voorkeur in een grote zwerm. We willen dus liever niet te snel aankomen, maar zeker ook niet te laat. We beginnen de voetjes aardig te voelen na vier dagen wandelen, maar de top40 medley van de jaren 90 helpt ons door de laatste mijl. Daar wacht ons de grootste beloning van allemaal, een boottochtje in de fjord van Milford Sound. In de zon is dit werkelijk adembenemend mooi, net een levende 1000 stukjes legpuzzel. Voetjes omhoog in de bus terug naar Queenstown.

En is er dan niet geklaagd onderweg vraagt de lezer zich af. Nee, behalve als je discussie over wie de zwaarste rugzak mocht dragen mee telt. En is het de mooiste wandeling ter wereld? In ieder geval de meest prachtige, verste, maar ook natste wandeling die we ooit samen hebben gelopen. En dat telt in ieder geval!